[ Pobierz całość w formacie PDF ]
je do rozkroju; zmierzyć powierzchnię lub ustalić masę materiału oraz jego grubość,
4) zorganizować stanowisko pracy,
5) przygotować wycinarkę, uruchomić ją i sprawdzić jej stan techniczny,
6) dobrać podkład do wycinania,
7) wyregulować skok i wysokość uniesienia młota w korelacji z wysokością otrzymanych
wycinaków,
8) zastosować właściwe do materiału i wycinanych elementów zasady, systemy i metody
rozkroju,
9) rozkroić otrzymany materiał, ułożyć wycięte elementy w parach i posortować odpady,
które powstały podczas rozkroju,
10) sprawdzić jakość wyciętych elementów,
11) zmierzyć powierzchnię lub masę odpadów, obliczyć procent odpadu,
12) posprzątać stanowisko pracy,
13) zaprezentować wyniki wykonanej pracy.
Wyposażenie stanowiska pracy:
materiały do rozkroju – różne asortymenty,
wycinaki określonych rodzajów i wielkości,
wycinarki do skór miękkich, twardych, tworzyw i materiałów włókienniczych,
urządzenie do pomiaru powierzchni skóry,
waga do ustalenia masy materiałów i odpadów,
grubościomierz,
nożyczki, nóż,
kalkulator,
podkłady do wycinania,
plansze poglądowe ilustrujące zasady, systemy i metody rozkroju różnych materiałów,
papier formatu A4,
przybory do pisania,
literatura z rozdziału 6 poradnika dla ucznia.
„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
44
Tak
Nie
4.5.4. Sprawdzian postępów
Czy potrafisz:
1) określić techniki wycinania elementów obuwia z materiałów płaskich?
2) wyjaśnić przyczyny małego zainteresowania zakładów obuwniczych
techniką ręcznego rozkroju materiałów i co wpływa na to, że jest ona
wciąż ograniczona?
3) narysować schemat ilustrujący technikę ręcznego wycinania elementów
na przykładzie przyszwy beznoskowej i noska?
4) określić stosowane techniki mechanicznego wycinania elementów?
5) określić czynniki mające wpływ na dobór maszyn do rozkroju
materiałów?
6) określić orientacyjne wielkości siły nacisku dla różnych typów maszyn
w zależności od grubości i rodzaju rozkrawanych materiałów?
7) scharakteryzować wycinarki do rozkroju skór miękkich i materiałów
włókienniczych?
8) wymienić i scharakteryzować dodatkowe wyposażenie wycinarek
mostowych usprawniających proces rozkroju?
9) opisać ogólne zasady pracy wycinarek sterowanych numerycznie?
10) scharakteryzować
proces
wycinania
elementów
przy
użyciu
automatycznych wycinarek z głowicą rewolwerową?
11) scharakteryzować niekonwencjonalne techniki rozkroju materiałów
obuwniczych?
12) określić
efekty
ekonomiczne
jakie
wynikają
ze
stosowania
automatycznych wycinarek sterowanych numerycznie z użyciem
wycinaków?
13) opisać zalety i efekty ekonomiczne wynikające ze stosowania
niekonwencjonalnych technik wycinania elementów?
„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
45
kompletowania
i
oceny
jakości
4.6.
Zasady
oznaczania,
wyciętych elementów
4.6.1. Materiał nauczania
Po zakończeniu procesu rozkroju partii otrzymanych materiałów należy wycięte elementy
ocechować zgodnie z przyjętym w zakładzie systemem, dokonać oceny ich jakości,
skompletować i ułożyć w specjalnych regałach zwanych w wielu zakładach „rekami” lub
w specjalnie do tego przeznaczonych pojemnikach.
Akcentem kończącym proces rozkroju powinno być rozsortowanie odpadów, które
powstały w procesie rozkroju i analiza przyczyn powodujących ich powstanie.
Cechowanie wyciętych elementów obuwia ma na celu nadanie elementom lub
skompletowanym parom umownych cech, które ułatwiają ich rozpoznawanie w procesie
szycia cholewek, a nawet w procesie montażu. Cechy te mogą oznaczać numer ewidencyjny
krojczego, numer wielkościowy, numer partii produkcyjnej, numer czy też liczbę kontrolną
pary w komplecie. Ten ostatni z wymienionych zabiegów stosuje się bardzo często w procesie
wycinania elementów ze skór szlifowanych typu nubuk i welury. W skórach tych występują
znaczące różnice odcieni. Krojczy dokonując rozkroju dobiera elementy w parze i aby
zabezpieczyć skompletowane pary przed ich zdekompletowaniem w kolejnych operacjach
technologicznych, każdy element w parze oznaczany jest liczbą kontrolną pary, na przykład
1,2 itd. Najczęściej stosuje się pięć liczb kontrolnych, czyli oznacza się 5 par w danym
numerze i w tym układzie elementy są przekazywane na szwalnię. Po uszyciu cholewki, jeżeli
nadane elementom cechy są niewidoczne, należy oznaczyć cholewki specjalnymi
zawieszkami chroniąc półpary w parze przed ich rozparowaniem.
Zasady cechowania wyciętych elementów ustala dozór techniczny oddziałów rozkroju,
informując współpracujące komórki lub oddziały o przyjętych i stosowanych zasadach.
Cechy można oznaczać ręcznie przy użyciu dermatografu, ołówka lub za pośrednictwem
[ Pobierz całość w formacie PDF ]